Kultura? A jednak!

Jeden z głównych problemów społeczeństwa polega na tym, że dla niektórych jednostek sfera kultury jest poza zasięgiem ich rozumowania. Egzystencja takich osobników sprowadza się do zaspokojenia potrzeb fizjologicznych i uczynienia swojego życia w miarę wygodnym . Wygodne życie to np. wyposażony dom, samochód,pieniądze które stanowią ekwiwalent marzeń, środek do celu i cel sam w sobie. A kultura? Dla współczesnych troglodytów to przede wszystkim  telewizja wielkoformatowa z programami kabaretowymi i serialami, muzyka „popularna” i spotkania towarzyskie na których wymienia się kąśliwe uwagi o polityce lub o sąsiadach. Jeżeli czytelnictwo książek w Polsce jest średnio poniżej jednego egzemplarza rocznie na osobę, to o czym tu mówić? I z kim rozmawiać? Tacy omijają szerokim łukiem galerie sztuki, poza zasięgiem ich wzroku i słuchu jest filharmonia i teatr, wizyta w muzeach zdarzyła im się ostatnio w podstawówce i to z musu. Kontakt ze sztuką,a szczególnie współczesną, budzi w nich lęk, niechęć i agresję. Nie posiadając za grosz wrażliwości i talentu, podświadomie zazdroszczą go artyście, a świadomie atakują twórcę odnosząc się do niego z pogardą. Każdy tutaj jest znawcą sztuki, każdy ma prawo głosu i rację! Przed kilkoma laty Włoscy naukowcy przeprowadzili na terenie Europy badania, jaki obraz jest najbardziej przez większość przedstawicieli poszczególnych narodów lubiany. W Polsce okazało się, że jeleń na rykowisku i łabędzie na jeziorku oświetlonym blaskiem księżyca. Niestety,społeczeństwo w naszym kraju wykazuje coraz głębszy podział klasowy. Na jednym biegunie stoją wysublimowani bywalcy instytucji kulturalnych, czytelnicy poezji i dobrej prozy, miłośnicy kultury rodzimej, ludowej, na drugim końcu agresywni ignoranci, których ci pierwsi często niezwykle drażnią. Chcieliby oni, by cały świat sprowadzić do swojego poziomu, zniszczyć niezależną artystyczną myśl i wrażliwość twórcy.  Na szczęście, nigdy w historii im się to nie udało. Piotr Rogucki, leader zespołu Coma wyśpiewał kiedyś:” I po co czytasz komentarze sfrustrowanych miernot, niech się durnie trują jadem, oszczędź sobie złego” . Ten cytat doskonale odnosi się do czasów współczesnych, kiedy Internet umożliwił dosłownie każdemu wyrażanie swoich myśli, tym bardziej odważnie, bo anonimowo. Brak poczucia humoru jest rzeczą straszną, a to się wiąże z niedostatkami rozumu. Mówiąc prościej, im człowiek głupszy, tym bardziej agresywny i tym mniej tolerancyjny. Wystarczy spojrzeć na wyniki badań przeprowadzanych na przestępcach skazanych za pobicia i napaści. Ale wracając do meritum. O gustach ponoć się nie dyskutuje. Ale gusta kształtować należy. I nigdy nie jest za późno. Wystarczy zaczerpnąć głęboki oddech i np.podczas wizyty w Krakowie wybrać się nie tylko do galerii handlowej, ale i do galerii sztuki. Polecam choćby Jana Fejkiela przy Grodzkiej i Sławkowskiej. Na swoim blogu komentuję otaczający świat za pomocą szybkiego, skrótowego rysunku.Inni komentują świat słowami i fotografią. Ale zawsze są to ich słowa i ich fotografie. Dlaczego ja miałbym zamieszczać cudze rysunki chcąc opowiedzieć o moim otoczeniu? Dlaczego Pytlik daje w Tygodniku swoje rysunki, a nie np.Mleczki, a Mleczko zamiast swoich w innej gazecie nie daje Pytlika? Oczywiście pytanie pozbawione sensu.

Czesław Miłosz napisał kiedyś taki wiersz:

Dolina i nad nią lasy w barwach jesieni

Wędrowiec przybywa, mapa go tutaj wiodła

A może pamięć. Raz, dawno w słońcu

Kiedy spadł pierwszy śnieg, jadąc tędy

Doznał radości. Wszystko było rytmem

Przesuwających się drzew. Ptaka w locie.

Pociągu na wiadukcie. Świętem ruchu.

Wraca po latach. Niczego nie żąda.

Chce tylko jednej, drogocennej rzeczy:

Być samym czystym patrzeniem bez nazwy,

Bez oczekiwań, lęków i nadziei,

Na granicy gdzie kończy się ja i nie-ja.

Cz. M. „To jedno”

Rzecz jasna, jest to wiersz nieciekawy, bo nie ma tu nic o nieplanowanej zabudowie,przekrętach radnych i burmistrzów, wysokich pensjach urzędników, korupcji władzy, wąskiej drodze, kupie na ścieżce itd. Ale świat składa się również z pięknych widoków, z pozytywnych uczuć, braku polityki, z przejazdów pociągów właśnie, z wnętrz kawiarnianych, które kogoś kto nie chce, nie muszą interesować. Ja do mojej kawiarni zapraszam wszystkich. Tylko stawiam jeden warunek: zetrzyjcie porządnie błoto z butów.