Porozumienie Zielonogórskie.

      Stało się. To chyba wiadomość tygodnia. Po ciężkich, długich negocjacjach podpisano porozumienie. Spór lekarze vs. minister zdrowia sprawił, że koniec 2014 i początek 2015 roku był dla większości zainteresowanych, czyli chorych lub potrzebujących pomocy, wielką niewiadomą. Na początku tego sporu uczestnicy okopali się na swoich pozycjach tłumacząc, że to wszystko dla dobra pacjentów. Trochę pokrętne to tłumaczenie, ale może ja czegoś nie rozumiem. Skoro przychodnie i gabinety zamknięte to nie ma kolejek, może tu jest klucz do zrozumienia sedna tej tajemnicy. A zupełnie serio może warto zadać pytanie. Czy nikt z protestujących lekarzy i szanowny pan minister z całą swoją świtą nie wiedzieli, że grudzień to ostatni miesiąc roku? Ten fakt mógł ich zaskoczyć, jak zima drogowców. No cóż, taki mamy kalendarz. Pod koniec grudnia jest koniec roku. Ten dziwny zbieg okoliczności pojawia się raz na dwanaście miesięcy, tak jak problem z kontraktowaniem świadczeń medycznych.  Sprawa jest poważna, bo dotyczy zdrowia pacjentów karnie płacących składki na ubezpieczenie zdrowotne w nadziei, że lekarze będą służyć im pomocą w chwilach, gdy będą tego potrzebowali.
     Mógłbym zrozumieć gdyby związek producentów gwoździ i śrub po wejściu w spór zbiorowy z ministrem finansów z powodu podniesienia stawki podatku VAT na ich produkty zaprzestałby produkcji. Natomiast nie mogę znaleźć wytłumaczenia dla faktu, że pacjenci stali się żywymi tarczami.  Obie strony konfliktu okopały się tak głęboko, że straciły ze swojego pola widzenia biednego schorowanego pacjenta, który jest ponoć najważniejszy. Rola polityków w trakcie sporu z lekarzami z Porozumienia Zielonogórskiego nie pogorszyła zbytnio ugruntowanej już dawno opinii społeczeństwa na temat klasy rządzącej. Trudno mi zrozumieć,dlaczego lekarze byli w stanie posunąć się do tak radykalnych kroków jak zamykanie przychodni i gabinetów. 
Czy nie mogli tego rozwiązać w taki sposób, aby nie stracić zaufania, jakim są lub byli obdarzani przez pacjentów?