Peace for everybody czyli Bóg się rodzi

W pensjonacie Orzeł ruch dziś jak diabli. Gdyby ta cała ludzka masa rozłożyła się na cały rok, byłoby cudownie. Ale nie. Rok w rok to samo. Górska wioska tonie w gościach, by za tydzień już świecić pustkami. Pokoje zarezerwowane od miesiąca, łącznie z dostawkami. Goście już są. Wszyscy. Jeszcze trwa wydawanie kolacji. Na dwie tury. A do tego kucharka ma grypę. Tego tylko brakowało! Trzeba samemu zasuwać za wszystkich. Krew zalewa, przekleństwa wiszą nad uwijającymi się ludźmi jak smog nad Zakopanem. Jeszcze dzieci w trójce drą się jak opętane, a emeryt spod czwórki lezie z pretensjami, że obiecywaliśmy ciszę. Niech go jasny szlag trafi!

I jeszcze jakaś cholerna menda dzwoni do drzwi!


Pod Jodłą. Wszystkie miejsca zajął turnus licealistów. Smarkacze plączą się wszędzie. Włażą do kuchni, bo któryś nagle zgłodniał, jakaś parka obmacuje się w schowki na szczotki. Zboczeńcy. Ktoś rzuca hasło: "panowie na zakupy" i kilku wymyka się z potężnymi torbami do monopolowego. Jutro schody pewnie będą zarzygane. Ale cóż, wiedzieliśmy, na co się godzimy. Tydzień sprzątania i można będzie spać do południa. Jakoś tylko to przeżyć, jeszcze dwa dni. 48 cholernych godzin!

Dzwonek? A kogo tam diabli niosą!


U Zdzicha. Kiepsko. Rezerwacji żadnych, swoje zrobiła fama puszczona w internecie, że brudno, syf, a stara pije. I przeklina. Wydawało się, że będzie dramat. Od rana stoję jak ten cymbał z tabliczką na szyi. "Zimmer frei", "Swobodnyje komnaty", a wreszcie znajomy - dobry człowiek - napisał mi po angielsku "peace for everybody". Zwalniają samochody. Ale jak tylko ktoś cyknie zdjęcie, zaraz odjeżdżają. Co jest k...? W końcu przez cały dzień udało się uciułać komplecik. Piątka młodych - śmieją się jak debile. Pewnie naćpani. Ale zapłacili z góry. Potem małżeństwo z dwójką dzieci. W życiu by tu nie weszli, gdyby nie fakt, że już wszystko pozajmowane. To był odruch. W jednej chwili wpadli na pomysł, że święta spędzą w górach. Zobaczyli mnie z deską na szyi. Dla nich to była ostatnia deska ratunku. Na kuchnię nie liczą. Pół godziny wnosili żarcie i flaszki z supermarketu. Tacy nie dadzą zarobić. Choćby jajecznicę zamówili. Nie! Późnym wieczorem cisnąłem "Peace for everybody" w śnieg. Prowadzę ostatnich trzech podpitych gówniarzy. - Mamy komplet. Żyjemy. Jak ja tych pieprzonych świąt nienawidzę! - zdążyłem wykrzyczeć, wchodząc do kuchni.

Dzwonek. Teraz? Po tym, jak cały dzień wymarzłem na chłodzie? Niech spada!


Kilkanaście zbitych w kółko niczym zmarznięte owce osób tępo wpatruje się w tabliczkę: Zwyrtuli 324. Koniec drogi. Zwyrtuli 326 nie ma. A przecież widzieliśmy zdjęcie w necie! Kupiliśmy miejsca po wyjątkowo atrakcyjnej cenie w świeżo oddanym pensjonacie Janosik. All inclusive. Brakowało tylko basenu. A w realu brakuje wszystkiego. Zawiewający lodowaty wiatr zmienia piwo w otwartych puszkach w zimną bryję nie do przełknięcia. I co teraz? Ostatni pociąg odjechał. Święta na dworcu? Niech to szlag - rzucam, spoglądając na parę powłóczących nogami ludzi. Cholera! Z brzuchem na taką noc?!


To już dziesiąte zamknięte drzwi. W najlepszym wypadku nikt nie odbiera. W najgorszym - z łańcucha urwał się pies. Zimno. Ciemno. Głód. Jedyne otwarte wrota prowadzą do pustej stajni. Smród, baranie odchody. Ale przynajmniej nie pada. Może uda się przetrwać noc. A może zaczną się bóle. Kto wie? Sami. Żadnej pomocy. Bóg się rodzi.

A ja trzasnąłem Mu drzwiami przed nosem.

Zacheusz