Wenezuela - jak socjalizm zrujnował potentata naftowego Południowej Ameryki

Piekło na ziemi

Tu nie ma tajemnicy. Winny jest wyłącznie rząd Wenezueli. Państwo jest zbudowane na filarach czysto gangsterskich, które nie potrafi robić nic innego niż przymykanie oczu na sprzedawanie narkotyków i pranie pieniędzy. Dwóch bratanków prezydenta Nicolása Maduro zostało aresztowanych pod zarzutem spisku w celu sprowadzenia 800 kilogramów kokainy do Stanów Zjednoczonych, prawą rękę prezydenta podejrzewa się o prowadzenie gangu narkotykowego, a pieniądze publiczne mają zwyczaj znikania w prywatnych kieszeniach. Dwóch byłych urzędników państwowych szacuje, że w ciągu ostatniej dekady sprzeniewierzono 300 miliardów dolarów.

Rząd próbował kontrolować gospodarkę do tego stopnia, że zabijał ją - oczywiście, w imię „socjalizmu”. Jak zatem doszło do takiej katastrofy? Pierwszym powodem jest to, że były prezydent Hugo Chávez zastąpił ludzi, którzy wiedzieli co robią i jak zarządza się koncernami, swoimi partyjnymi kolegami. (Brzmi znajomo?) Koledzy partyjni byli szczęśliwi, że wyciągali duże pieniądze z firmy, a sprawy podukcyjne zeszły nadalszy plan. W rezultacie produkcja spadła o 25% na przełomie lat 2000-2012. Drugim powodem był spadek cen ropy na świecie w ostatnich latach. Dodając te dwa fakty do siebie - sprzedając mniej ropy za mniejsze pieniądze niż przedtem - otrzymujemy wyrok śmierci ekonomicznej dla kraju, który funkcjonuje głównie na sprzedaży ropy naftowej. W rezultacie sklepy są całkowicie puste, szpitale nie mają podstawowych leków i nie stać ich na włączenie światła. Policja ściga i tłumi akcje protestujących, a strażnicy ścigają drobnych przestępców, na przykład spalając 42-letniego złodzieja za kradzież 5 dolarów.

Rząd Wenezueli usiłował powstrzymać niekontrolowaną inflację, która wynikała z ciągłego drukowania pieniędzy. Nowa waluta ma teraz nominały 10 000, 20 000 i 50 000 boliwarów. Największy nominał jest wart około 8,13 USD, ale jest wyższy od krajowej płacy minimalnej 40 000 boliwarów. Stopa inflacji w Wenezueli spadła poniżej milionaprocent w maju po osiągnięciu ponad 1,3 miliona procent w poprzednim miesiącu, prawie rok po tym, jak prezydent Nicholas Maduro wprowadził próby reform sierpniowych, które obcięły pięć zer od waluty i od cen na półkach. Największą notą w obiegu było 500 bolivarów, które teraz nie wystarczają aby nabyć kupić cukierki. Urzędnicy w Wenezueli obwiniają kryzys inflacyjny na sankcje USA, które ograniczają jego zdolność do sprzedaży ropy. Krytycy twierdzą jednak, że główne problemy to złe zarządzanie i nadpodaż waluty.

Chile 2.0

W rzeczywistości sytuacja w Chile, która doprowadziła do interwencji USA, była dość podobna do dzisiejszej sytuacji w Wenezueli. W Chile socjalista został demokratycznie wybrany i zaczął wprowadzać swoją politykę socjalistyczną (w skrajnych przypadkach nawet komunistyczną), co spowodowało chaos gospodarczy i kryzys. CIA i Pentagon celowo i potajemnie zrobili wszystko, co w ich mocy, by pogorszyć sytuację. Podżegali i zachęcali do zamachu stanu, który zdołał obalić socjalistę i zastąpić go „prokapitalistycznym” generałem, którego siły przystąpiły do łapania, porwania, oraz  egzekucji niektórych ludzi, w tym morderstwa dwóch Amerykanów, wszystko przy wsparciu i współudziale Pentagonu i CIA.

Populista Chavez, idący z planem demontażu oligarchii, która przez dziesięciolecia prowadziła Wenezuelę do upadku, z pewnością wyrządził ogromne szkody gospodarce kraju, jednocześnie polaryzując istniejące podziały klasowe i polityczne. Zepsuty do szpiku kości, stanowczo nie był współczesnym Simonem Bolivarem, na którego starał się wzorować. Następca Chaveza, Maduro, pogłębił kryzys, który pogorszył się wraz z wprowadzeniem jego polityki, prowadzącej do wielu problemów, w tym niedobór żywności, masowym bezrobociem, hiperinflacją, zamieszkami politycznymi i problemem uchodźczym około trzech milionów Wenezuelczyków.

USA na ratunek?

Teza, że Waszyngton właściwie reaguje na obecne wydarzenia w Wenezueli, jest błędna. Prezydent Donald Trump kilkakrotnie podnosił kwestię ewentualnej interwencji wojskowej, a źródła związane z Johnem Boltonem sugerują, że istnieją plany obejmujące włączenie 5000 żołnierzy amerykańskich do rozwiązania “palącej sprawy Wezeluelskiej”. Ataki na rząd i przywódców Wenezueli były powszechne zarówno pod rządami Georgea W. Busha, jak i Baracka Obamy. Mike Pompeo przemawiający na konferencji bezpieczeństwa w Aspen Institute w lipcu 2017 r., mówił, że „ma nadzieję, że w Wenezueli może nastąpić przemiana, a my, CIA, staramy się zrozumieć całą dynamikę”. Pompeo powiedział również, że Meksyk i Kolumbia dyskutują z nim o możliwościach zmian w Wenezueli.

Jeśli reżim Maduro nie upadnie w najbliższym czasie, Stany Zjednoczone będą musiały zdecydować, co zrobić z sankcjami nałożonymi na Wenezuelę. Waszyngton zmierzył się wcześniej z podobnymi problemami. Prezydent John F. Kennedy porzucił próby przymusowej zmiany reżimu na Kubie po porażce amerykańskiej inwazji anty-Castro. Prezydent Barack Obama podobnie zrezygnował z wymuszonej zmiany reżimu w Syrii po tym, jak radykalne grupy islamistyczne zdominowały opozycję. W obu przypadkach Waszyngton pozostawił sankcje ekonomiczne nawet po tym, jak porzucił jakiekolwiek realne perspektywy osiągnięcia pierwotnego celu. To dodatkowo spotęgowało biedę uciskanych ludzi, dając reżimom zewnętrzną wymówkę dla ich niegospodarności. To samo może się zdarzyć w Wenezueli.

Andrzej Skupień - KONFEDERACJA