Globalne ocieplenie - prawda czy mit?

Cykliczność globalnych ociepleń oraz ochłodzeń

Klimat określa się opisując zmianę, przesunięcie, wahania w obszarze lub, w szerszym znaczeniu, nawet cykliczność w warunkach klimatycznych uwarunkowań świata. Globalne ocieplenie odnosi się do globalnego wzrostu średniej temperatury powierzchni ziemi. Przy omawianiu tematyki globalnego ocieplenia trzeba zwrócić uwagę na cykliczność zmian następujących po sobie w ciągu wielu lat. Po każdym cyklu globalnego ocieplenia zawsze nastąpiło globalne ochłodzenie, a wspomniane dowody naukowe potwierdzają, że są bezsporne. Odnosząc się do danych pochodzących z badań rdzenia lodowego, możemy zauważyć, że na przestrzeni około 420 000 lat wystąpiły cztery główne okresy ocieplenia, a także taka sama liczba głównych okresów chłodzenia. Analizując dostępne dane na przestrzeni ostatnich stuleci, można zanotować nieznaczne ocieplenie klimatu, wskazujące na rozpoczęcie się cyklu ocieplenia ziemi, kolejnego już, bo piątego. Średnia temperatura powierzchni Ziemi wzrosła o 1,2 stopnia Celsjusza od czasów początku rewolucji przemysłowej (ok. 1760 r.) do dziś. Znane są zapiski historyczne z dziejów Polski, gdzie minicykle ochłodzenia i ocieplenia klimatu następowały w ciągu kilkuset lat. Z tych zapisków dowiedzieć się możemy zarówno o uprawach cytryn, pomarańczy, jak i oliwek w Polsce (do czego potrzeba wysokich temperatur), oraz do zapisków świadczących o minicyklu znacznego ochłodzenia klimatu ukazujących zamrożenie pokrywy lodowej Bałtyku, przez który można było się przeprawić suchą nogą (saniami) w zimie. Istnieje również legenda o karczmie na środku Bałtyku z tamtych czasów, która obsługiwała wędrownych na trasie do Skandynawii.

Dwutlenek węgla – podstawy

Większość węgla na Ziemi — około 65 500 miliardów ton — jest magazynowana w skałach. Reszta znajduje się w oceanie, atmosferze, roślinach, glebie i paliwach kopalnych. Węgiel przepływa w zamkniętym obiegu węgla. Każda zmiana cyklu, która powoduje przesunięcie węgla z jednej postaci do drugiej, powoduje zwiększenie ilości węgla w innych postaciach (jak naczynia połączone). Zmiany, które wprowadzają więcej gazów węglowych do atmosfery, powodują wzrost temperatury powietrza. Dlatego spalanie paliw kopalnych lub pożarów nie jest jedynym czynnikiem decydującym o tym, co dzieje się z atmosferycznym dwutlenkiem węgla. Niektóre grupy społeczne twierdzą, że zwiększony poziom dwutlenku węgla (CO2) w ziemskiej atmosferze powoduje, że temperatury na świecie stają się coraz wyższe — poziom mórz wzrasta — a burze, susze, powodzie i pożary stają się bardziej dotkliwe. Aby zrozumieć zmiany dwutlenku węgla przed 1958 r., naukowcy polegają na rdzeniach lodowych. Wwiercają się oni głęboko w lód na Antarktydzie i Grenlandii i pobrali próbki, które mają tysiące lat. Ten stary lód zawiera uwięzione pęcherzyki powietrza, które umożliwiają naukowcom odtworzenie poziomów dwutlenku węgla z przeszłości. Dane pozyskanie przy tej metodzie pokazują cykliczność zmian klimatycznych. Dodatkowo obserwacje satelitarne pokazują, że dwutlenek węgla w powietrzu może być nieco niejednolity, z wysokimi stężeniami w niektórych miejscach i niższymi stężeniami w innych.

Emisja dwutlenku węgla przez wulkany

Każda erupcja wulkanu na Ziemi wyrzuca masę zanieczyszczeń. Nie tylko popiół i pył, ale także dwutlenek węgla, który jest jednym z najsilniejszych gazów cieplarnianych na naszej planecie. W największych przypadkach pojedynczy wybuch wulkaniczny, trwający zaledwie kilka godzin, może wyrzucić wiele milionów ton dwutlenku węgla do atmosfery. Czy zatem może być tak, że poszczególne wulkany dodają więcej dwutlenku węgla do naszej atmosfery niż działalność człowieka? Ludzie emitują około 29 miliardów ton CO2 rocznie, nieco mniej niż 1% obecnego CO2 w atmosferze. Myślimy o erupcji wulkanów jako największym źródłem dwutlenku węgla. W sumie istnieje około 150 znanych wulkanów wydzielających gazy cieplarniane, co oznacza, że rocznie uwalnianych jest łącznie 271 milionów ton CO2. Suma gazów uwalnianych przez jeziora wulkaniczne wynosi 94 miliony ton CO2 rocznie. Dodatkowe emisje z obszarów tektonicznych, hydrotermalnych i nieaktywnych wulkanów stanowią około 66 milionów ton CO2 rocznie. I wreszcie, emisje z grzbietów oceanicznych szacuje się na 97 milionów ton CO2 rocznie. Daje nam to około 530 ton CO2 rocznie, co daje nam około 2% CO2 emitowanego przez ludzi.

Dziura ozonowa się ... kurczy?
Olbrzymia dziura w ochronnej warstwie ozonowej Ziemi kurczy i jest najmniejsza od 1988 roku, twierdzą naukowcy z NASA. Wiadomość nadeszła tuż po 30 rocznicy odkrycia dziury, która doprowadziła do Protokołu Montrealskiego z 1987 r. - przełomowego porozumienia międzynarodowego, które doprowadziło do poważnych globalnych wysiłków na rzecz stopniowego wycofywania z użycia substancji chemicznych niszczących warstwę ozonową. Naukowcy przewidują, że warstwa ozonowa nie powróci do formy z lat 80. XX wieku, aż do około 2070 roku. W przypadku dalszego zmniejszania się dziury ozonowej i utrzymania tego trendu na lata, nie będzie nam grozić zwiększone ryzyko chorób nowotworowych powstałych na skutek promieniowania ultrafioletowego.

Jaka czeka nas przyszłość?

Przyjmując ideologię nieuchronnego końca świata spowodowanego globalnym ociepleniem i masowymi powodziami wynikającymi z topnienia lodowców, przyjmijmy, że temperatura ziemi wzrośnie o kilka stopni celcjusza, oraz że o 5-10 m zwiększy się poziom wód w morzach i oceanach. Oznacza to, że w perspektywie kilkunastu lat, według wyznawców tej teorii, zniknie pod wodą część Stanów Zjednoczonych, cała Wielka Brytania, część Europy itd. Dlaczego na Florydzie, w Londynie i innych krajach banki udzielają pożyczek pod inwestycje, które za jakiś czas mogą być pod wodą? Dlaczego w żadnej perspektywie inwestycyjnej nie ma słowa o zagrożeniu związanych ze zmianami klimatycznymi, globalnym ociepleniem i roztopie lodowców, które spowodują masowe powodzie? Czy instytucje finansowe są krótkowzroczne i nie dostrzegają tych zagrożeń? Czy może nie są to zagrożenia, których prawdopodobieństwo wystąpienia jest brane pod uwagę? Co jak co, jednego na świecie możemy być pewni, międzynarodowe korporacje, banki i instytucje finansowe nie zainwestowałyby w miejsca na ziemi, które w perspektywie następnych kilkuset lat, nie zwróciłyby zysku z planowanej inwestycji. Pracują w tych instytucjach najtęższe głowy na świecie i potrafią analizować miliardy danych naukowych, finansowych, politycznych i przygotowywać perspektywy wzrostu i planować zyski związane z wyłożeniem pieniędzy na stół negocjacyjny przy planowanych inwestycjach. Banki doskonale wiedzą, że poziom wód nie podniesie się do tego poziomu, który może zagrozić ich zyskowi z terenów, które według aktywistów klimatycznych, znajdą się niebawem pod wodą. Tymczasem na naszym podwórku 8 krajów Unii Europejskiej proponuje przeznaczanie 25% środków unijnych na walkę z globalnym ociepleniem. Są to środki, które każdy z krajów (i my jako podatnicy) wkładamy do Unijnego budżetu. Pieniądze nie rosną na drzewach, a ani rządy, ani UE nie posiada „swoich pieniędzy”. W jaki sposób Europa ma walczyć z naturalnymi cyklami, jakie zachodzą na naszej planecie? Co ważniejsze — do czyich kieszeni trafi 900 BILIONóW EURO przeznaczonych na ten cel?

Podczas gdy niewielkie globalne i co najważniejsze cykliczne, ocieplenie klimatu jest faktem, nie możemy popadać w panikę. Ziemia po osiągnięciu maksymalnej temperatury jej cyklu ocieplenia zaserwuje przyszłym pokoleniom globalne ochłodzenie. Ciekawe czy w przyszłości ludzkość będzie walczyła z globalnym oziębieniem z takim samym uporem, jak teraz się walczy z ociepleniem klimatu.

Andrzej Skupień

Konfederacja